Your family vet

«Μιλού», η βιογραφία μιας αδέσποτης σκυλίτσας

Όλα ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2004 όταν βρήκα καταφύγιο σε ένα στρατόπεδο της Πολεμικής Αεροπορίας, και λέω ότι όλα ξεκίνησαν γιατί το πριν δεν το θυμάμαι, ίσως και να μην θέλω να το θυμάμαι.

Λάζαρος Καρανάσιος

21 Οκτωβρίου 2015

«Μιλού», η βιογραφία μιας αδέσποτης σκυλίτσας

Σαν νέο μέλος στο καινούριο μου σπιτικό θα έπρεπε να αντιμετωπίσω τους παλιούς κατοίκους-σκύλους , οι οποίοι είχαν σχηματίσει αγέλη και είχαν αρχηγό. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, οπότε για να επιβιώσω θα έπρεπε να επιβληθώ. Όπως και έκανα. Μάζεψα και άλλα νέα μέλη και φτιάξαμε την δικιά μας αγέλη με αρχηγό εμένα φυσικά.

Χρειαζόμασταν φαγητό, το φαγητό για εμένα είναι το πάθος μου, η λατρεία μου, η ζωή μου. Το στέκι μας ήταν ο χώρος έξω από το εστιατόριο των φαντάρων. Στρατηγική θέση μιας και εκεί ΠΑΝΤΑ είχε φαγητό. Αρκετές φορές όμως θα έπρεπε να έρθω αντιμέτωπη με τους άλλους σκύλους. Άπειρες φορές οι κυνόδοντες μας βγήκαν σε κοινή θέα και αρκετές φορές ήμουν η νικήτρια. Τα έβαζα με σκυλιά διπλάσια από εμένα και μεγαλύτερα σε ηλικία, υπερασπιζόμουν το δικαίωμα μου για μια μερίδα φαγητό. Το πάλεψα καιρό και τελικά κατάλαβαν με ποια είχαν να κάνουν.

Όμως μόνο αυτό δεν ήταν αρκετό, αναζητούσα κάτι άλλο, κάτι που θα με έκανε πραγματικά ευτυχισμένη και ήρεμη. Ένα σπίτι. Ο καιρός περνούσε, μέχρι που έφτασε ο χειμώνας, το κρύο και το χιόνι έκανε την εμφάνισή του. Ένα μεσημέρι στα ξαφνικά μου φοράνε ένα κολάρο και ένας γελαστός κύριος με τράβηξε ελαφρά με το λουρί. «Την ξέρω αυτή την αίσθηση... ίσως να έχω ξαναφορέσει»σκέφτηκα, και μια εφορία κατέβαλε την ψυχή μου. Με έβαλε σε ένα αυτοκίνητο και με πήγε σπίτι του.

Εκείνο το βράδυ σκέφτηκα ότι η ταλαιπωρία μου είχε τελειώσει και ότι είχα βρει ένα σπιτικό. Το βράδυ πέρασε και το πρωί ο κύριος έπρεπε να πάει στη δουλεία του, έτσι τουλάχιστον μου είπε. Έφαγα, κοιμήθηκα αλλά αργούσε και εγώ αισθανόμουν μόνη, και τι κάνουν τα σκυλάκια που αισθάνονται μόνα;

Γαυγίζουν... Η αλήθεια είναι ότι γαύγιζα αρκετά και αυτό συνεχίστηκε όλη την εβδομάδα που έκατσα σε αυτό το σπίτι. Ο κύριος από τα λίγα που άκουσα όταν με επέστρεψε στο στρατόπεδο, δεν μπορούσε να με κρατήσει γιατί έμενε σε κάτι που το λένε πολυκατοικία και του έκαναν παράπονα. Εγώ παρέα ήθελα, γι΄αυτό γαύγιζα δεν έκανα κάτι κακό απλά του φώναζα για να γυρίσει πίσω. Και αντί να γυρίσει αυτός, γύρισα εγώ πίσω στο στρατόπεδο.

«Και τώρα τι κάνουμε;» σκέφτηκα. Τι να έκανα, ξαναγύρισα σε αυτό που έκανα καλά, στο να δείχνω τους κυνόδοντες στους άλλους σκύλους ώστε να φάω και εγώ κάτι.

Το κρύο συνεχιζόταν και το χιόνι αρκετό, μέχρι που ένα βράδυ στη πίσω μεριά του στρατοπέδου καθώς περιπλανιόμουν άκουσα ένα σφύριγμα. Γύρισα και είδα έναν φαντάρο που έκανε σκοπιά. Έτρεξα με κουνιστή ουρά και έδειξα κοιλίτσα για να με χαϊδέψει. Ήταν τόσο καλός μαζί μου. Με άφησε να μείνω και μέσα στη σκοπιά όση ώρα θα ήταν και αυτός εκεί. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές ακόμα όταν τον έβρισκα σε άλλες σκοπιές, αλλά επειδή «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έψαξα και τον βρήκα. Είχε και ένα άλλο γραφείο οπού εκεί τον περίμενα κάθε μέρα.

Ένα μεσημέρι που τον περίμενα, βγαίνοντας μου λέει «Έλα!», με βάζει μέσα στο αυτοκίνητό του και με πηγαίνει σπίτι του. Φαγητό, χάδια και αγάπη, αυτά μου πρόσφερε, αυτά που κάθε σκύλος χρειάζεται.

Αυτό έγινε αρκετές φορές, αλλά το πρωί με επέστρεφε στο στρατόπεδο. Ήταν φαντάρος και επειδή έμενε μόνος του δεν μπορούσε να με αφήσει σπίτι οπότε αναγκαστικά με έπαιρνε και με άφηνε ξανά στο στρατόπεδο. Το πρωί στρατόπεδο και το βράδυ σπίτι, αυτό γινόταν για αρκετό καιρό, μέχρι που μια μέρα ο φαντάρος απολύθηκε.

Μαζί με το χαρτί του απολυτηρίου του πήρε και εμένα. Κατάλαβα ότι αυτό είναι οριστικό, αυτός είναι το αφεντικό μου και αυτό θα είναι το σπίτι μου. Και έτσι ήταν! Επιτέλους ένα δικό μου σπιτικό! Όλα πήραν τη σειρά τους, αλλά το κυριότερο ήταν να μου βρουν όνομα. Μιλού λέει μια μέρα ο ξάδερφος του αφεντικού μου, Μιλού όπως το σκυλάκι του «ΤΕΝ ΤΕΝ» και τελικά μου ταίριαζε.

Μια σειρά από εξετάσεις, εμβόλια, μικροτσίπ για να με δηλώσει ώστε αν χαθώ να με βρει και στείρωση, ήταν απαραίτητα ώστε να ξέρει ότι όλα βαίνουν καλά. Και αν αναρωτιέστε τι ηλικία είχα και τι ράτσα ήμουν, ο γιατρός απεφάνθη ότι ήμουν γύρω στα 3, cocker-spaniel με Setter και ότι ίσως να είχα γίνει και μανούλα.

Εκείνο όμως που δεν σας είπα είναι ότι συνέχιζα να γαυγίζω όταν έμενα στο σπίτι, αλλά με υπομονή, επιμονή και αρκετά τεχνάσματα από το αφεντικό μου, ο φόβος αυτός εξαφανίστηκε. Στα χρόνια που πέρασαν, πέρασα απίστευτες στιγμές χαράς, ταξίδια, βόλτες, μπάνια στη θάλασσα, φαγητό και φυσικά απέραντη αγάπη.

Υπήρχαν όμως και κακές στιγμές που βγήκα όμως νικήτρια. Πέρασα Καλαζάρ, Ερλιχίωση και ένα σοβαρό πρόβλημα στο συκώτι το οποίο και ξεπέρασα πριν 2 χρόνια. Τελικά είμαι δυνατό σκυλί παρόλο που τα πρώτα μου χρόνια πέρασα δύσκολα.

Σήμερα είμαι πάνω κάτω 15 χρονών, δεν βλέπω και δεν ακούω καλά αλλά η όσφρηση μου και η λαχτάρα μου για φαγητό καλά κρατούν. Τα τελευταία 4 χρόνια απέκτησα και ένα φίλο, τον ΤΟΜ είναι ο γάτος της οικογένειας, ο οποίος ήταν και αυτός αδέσποτος, τον πήρε το αφεντικό μου με την γυναικά του όταν ήταν ενός μήνα γατάκι και τα τελευταία δυόμιση χρόνια η οικογένεια μεγάλωσε με ένα επιπλέον αφεντικό την μικρή Ελισάβετ που την αγαπώ αλλά επειδή είμαι γριούλα δεν έχω αντοχές για τόσα παιχνίδια.