Ενα συγκινητικό γράμμα:«Τι θα ήθελα να πω στη μητέρα μου που δεν είναι πια κοντά μου!»

Το παρακάτω είναι ένα συγκινητικό γράμμα που έγραψε ο Jarret Wieselman, για τη μητέρα του που είχε «φύγει» από τη ζωή όταν εκείνος ήταν πολύ μικρός. Δεν μπορεί να θυμηθεί τη φωνή της, έχει όμως φανταστεί πολλές συζητήσεις που θα έκανε μαζί της.

«Εδώ είναι ό,τι θυμάμαι από τη μητέρα μου που πέθανε από καρκίνο του μαστού όταν ήμουν 10 ετών. Ήταν κομψή, είχε υπέροχα ξανθά μαλλιά, έφτιαχνε το πιο νόστιμο τοστ με κανέλα, μου χάιδευε απαλά το κεφάλι όταν έπεφτα για ύπνο, ήταν ευγενική, όμορφη και αισθανόμουν ότι με αγαπούσε.

Αυτά είναι ό,τι δε θυμάμαι από εκείνη. Πώς ήταν η φωνή της. Αλλά ήταν κάτι που το συνήθισα μετά από πολύ καιρό. Για χρόνια μετά το θάνατό της την άκουγα κάθε μέρα. Συνήθισα να ακούω το όνομά μου από τα χείλη της, το γέλιο της και τα μηνύματα που άφηνε στο τηλεφωνητή.

Η οικογένειά μου έκανε τα πάντα για να μην την ξεχάσω. Η θεία μου μου έλεγε πόσο έξυπνη και με χιούμορ ήταν. Οι παππούδες μου μου έλεγαν πόσο συμπονετική ήταν. Ο πατέρας μου με ενημέρωσε ότι της άρεσε πολύ να παίζει ζάρια.

Αλλά νιώθω ότι τα πάντα που γνωρίζω για τη μητέρα μου είναι μία ιστορία από δεύτερο χέρι. Και μεγαλώνοντας , αυτές οι ιστορίες είναι ό,τι μου απέμειναν για να την κρατάω ζωντανή στη μνήμη μου.

Το μέγεθος της απώλειας είναι τεράστιο και φαίνεται περισσότερο στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Στην αποφοίτησή μου και στη γέννηση της ανιψιάς μου. Αυτές τις στιγμές ευχόμουν να άκουγα τη φωνή της. Δεν έτρεξα ποτέ στο σπίτι να της πω ότι κέρδισα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου.
Είναι δύσκολο να ξέρω ότι δεν θα τελειώσω μαζί της ποτέ ένα σταυρόλεξο ή δε θα δούμε ποτέ μαζί τον Πύργο του Άιφελ ή να ακούσουμε μαζί το αγαπημένο μας τραγούδι. Είμαι στενοχωρημένος που δεν θα της πω ποτέ για τον πρώτο μου έρωτα, για τις σχέσεις μου και τα συναισθήματά μου..

Ήλπιζα να μου είχε πει ότι το γυμνάσιο το μισούν όλοι ενώ το κολέγιο είναι καλύτερο. Έπρεπε να μου είχε πει πόσο θα μου λείψει. Ξέρω ότι η σχέση μας δεν θα ήταν πάντα τέλεια. Ξέρει ότι δε θα βλέπαμε τα πράγματα με το ίδιο μάτι. Ξέρω ότι θα στενοχωριόταν εάν την απογοήτευα ή εάν μάλωνα μαζί της. Μπορώ να φανταστώ τι θα μου έλεγε: «Το να παρατήσεις το κολέγιο δεν είναι επιλογή σου».

Αλλά επίσης γνωρίζω ότι θα με αγαπούσε χωρίς όρους και κανόνες. Και εάν ήθελα έναν ώμο για να κλάψω θα ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου.

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται χιλιάδες φορές τις δύο τελευταίες δεκαετίες τα σοφά λόγια που μου έλεγε και τις συμβουλές. Έτσι και εγώ θα ακολουθήσω την αγαπημένη μου συμβουλή της: «Κλείσε τα παράθυρα όταν τραγουδάς μέσα στο αυτοκίνητο γλυκέ μου».