Αυτά τα παιδιά δεν είναι… συνηθισμένα, είναι οι μικροί μας ήρωες!

Ο Παναγιώτης γεννήθηκε και ζει στους Αρκιούς και ο γιος μου μεγάλωσε στην Αθήνα. Πού βρίσκονται οι Αρκιοί; Πρόκειται για ένα νησάκι του Αιγαίου το οποίο ανήκει στον δήμο Πάτμου και απαριθμεί μόλις 44 κατοίκους. Δύο από τους συνολικά 44 κατοίκους του νησιού, λοιπόν, είναι παιδιά και ο ένας από τους δύο μαθητές του Μονοθέσιου Σχολείου των Αρκιών είναι ο Παναγιώτης.

Αρκούσε ένα ντοκιμαντέρ για να μου δείξει τη μάχη που κάποια παιδιά δίνουν κάθε μέρα στη χώρα μας και που τους κάνει τους «μικρούς ήρωες» του σήμερα.

Η ζωή του Παναγιώτη δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο από εκείνη ενός παιδιού σε κάποιο αστικό κέντρο. Η μέρα του ξεκινάει νωρίς και τον βρίσκει να βοηθάει τον πατέρα του με τα ζώα. Στη συνέχεια, παίρνει το ποδήλατό του και πηγαίνει στο σχολείο. Εκεί τον περιμένει η δασκάλα του και ο δεύτερος και μοναδικός μαθητής του νησιού, που είναι ο καλύτερος φίλος του 11χρονου.

Όλη η ζωή του Παναγιώτη είναι το νησί. Ο κόσμος για εκείνον βρίσκεται σε ό,τι έχει δει στους Αρκιούς. Ό,τι υπάρχει παραέξω, το έχει ακούσει στο σχολείο ή το έχει δει σε ένα από τα λιγοστά κανάλια που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί στο σπίτι του. Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, έτσι κι εκείνος, παίζει. Αλλά παίζει μόνος του, τρέχοντας, κολυμπώντας, περπατώντας στο νησί. Άλλωστε, για τον Παναγιώτη το 24ωρο δεν συμβαδίζει με τους δείκτες του ρολογιού. Ο χρόνος κυλάει αλλιώς στο νησί του. Σας φαίνεται ειδυλλιακό; Τι θα λέγατε αν σκεφτόσασταν ότι ο Παναγιώτης δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την Αθήνα; Κι όμως, ούτε ο ίδιος ούτε κάποιο άλλος μέλος της οικογένειάς του δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Άραγε, πώς θα αισθανόσασταν αν μαθαίνετε ότι αυτό το παιδί δεν συναναστρέφεται με συνομήλικούς του και δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες κοινωνικοποίησης με τα δικά μας παιδιά στην Αθήνα; Δεν αξίζει αυτό το παιδί ίσες ευκαιρίες στη ζωή του;

Αυτή είναι η ζωή του Παναγιώτη από τους Αρκιούς και του κάθε Παναγιώτη που ζει σε κάποια απομακρυσμένη περιοχή της χώρας μας. «Μικροί Ήρωες» υπάρχουν, όπως και στην Ηρακλειά και συγκεκριμένα, στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο του μικρού αυτού νησιού. Στο ντοκιμαντέρ «Οι Μικροί Ήρωες Ταξιδεύουν», που είναι αφιερωμένο στο «ταξίδι» 50 μοναδικών μικρών ηρώων από πέντε μικρές γωνιές της Ελλάδας, τους είδαμε κι εκείνους.

Έξι παιδιά από τέσσερις διαφορετικές τάξεις κάνουν μαθήματα στο σχολείο. Ανάμεσά τους βρίσκονται δύο μαθητές της ΣΤ’ Δημοτικού, ο Θοδωρής και ο Μάριος.

Η ζωή στην Ηρακλειά είναι όμορφη για εκείνους το Καλοκαίρι αλλά τον Χειμώνα, τα πράγματα δυσκολεύουν. Η δασκάλα τους, η Ιωάννα, ανησυχεί για το γεγονός ότι δεν έχουν πολλά ερεθίσματα και τονίζει την ανάγκη των παιδιών να αλλάξουν παραστάσεις, να δουν νέα πράγματα, να γνωρίσουν και άλλα παιδιά.

«Δεν έχω δική μου τάξη. Είμαστε όλοι μαζί σε μια αίθουσα», λέει ο Μάριος, ωστόσο, το μεγάλο του παράπονο είναι άλλο. Ποιο είναι αυτό; Το ότι στο νησί δεν υπάρχουν πολλά παιδιά για να παίζουν ποδόσφαιρο και όπως αναφέρει, «δεν βγαίνουν οι ομάδες, είμαστε λίγοι».

Το «ταξίδι» μόλις ξεκίνησε

Τελικά, η ευκαιρία που περίμεναν όλα τα παιδιά ήρθε και με λίγη μικρή βοήθεια, οι μικροί ήρωες κατάφεραν να «ανοίξουν» τα φτερά τους και να φύγουν για μερικές ημέρες από τα απομακρυσμένα νησιά τους. Στο πλαίσιο υλοποίησης του προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης «Μικροί Ήρωες» της Stoiximan, τα παιδιά ταξίδεψαν ως την Αθήνα και επισκέφτηκαν την Ακρόπολη και το εντυπωσιακό της Μουσείο, την Τεχνόπολη, το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο.

Ο μικρός Παναγιώτης μπήκε στο αεροπλάνο για να πάει στην Αθήνα και πλέον, είναι ο μοναδικός κάτοικος των Αρκιών που έχει επισκεφτεί το Μουσείο της Ακρόπολης. Στο ταξίδι γνωρίστηκε με πολλά παιδιά, ωστόσο, ήρθε πιο κοντά με δύο αγόρια της ηλικίας του: Τον Θοδωρή και τον Μάριο από την Ηρακλειά.

Ήταν απλά συγκινητικό να βλέπεις τα παιδιά να απολαμβάνουν το ένα τη συντροφιά του άλλου, να αποκτούν νέα βιώματα, να παρακολουθούν το πώς ζει ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις, να αλλάζουν παραστάσεις. Όλα τους το είχαν ανάγκη και όλα τους επέστρεψαν στα σπίτια τους γεμάτα όμορφες αναμνήσεις, γνώσεις και το βασικότερο, με νέους φίλους.

Στο πλευρό τους είχαν καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους εκπαιδευτικούς τους, τους ανθρώπους αυτούς που κάθε μέρα προφέρουν στους μαθητές όσα περισσότερα μπορούν με μοναδικό σκοπό να τους δουν να προχωρούν στη ζωή τους.

Όπως πολύ σωστά είπε η Σήλια, η δασκάλα του 11χρονου Παναγιώτη από τους Αρκιούς, «δεν θέλω να αδικηθεί από το περιβάλλον που ζει γιατί είναι ένα παιδί που αξίζει πάρα πολύ να προχωρήσει στη ζωή του» και «θα τον αδικούσε να μην τον ενθαρρύνει κάποιος να προχωρήσει λίγο παραπάνω».

Για αυτό είναι σημαντικό να βοηθήσουμε κάθε «μικρό ήρωα» να ανοίξει τα φτερά του. Όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή και για να συνεχίσουν το «ταξίδι» τους και την όμορφη πορεία τους, χρειάζονται τη συμμετοχή μας!