Τα αντιφατικά συναισθήματα του τοκετού

«Το μωρό μου γεννήθηκε. Τρέμω από την υπερδιέγερση. Και νιώθω μία απίστευτη ηρεμία.

Είσαι ένας ξένος που πρέπει να μάθω. Νιώθω ότι σε ξέρω για πάντα.

Το σώμα μου είναι αδύναμο. Ποτέ δεν ένιωσα πιο δυνατή.

Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Ποτέ δεν είχα υπάρξει τόσο σίγουρη για το ποια είμαι.

Έχω φτάσει στα πρόθυρα της εξάντληση. Ποτέ δεν έχω νιώσει πιο "ζωντανή".

Κρατάω το δέρμα σου πάνω στο δικό μου. Θέλω να το νιώσω ακόμα πιο κοντά.

Χρειάζομαι ύπνο. Δεν αντέχω λεπτό μακριά σου.

Μετά από εννέα μήνες, δεν σε κουβαλάω πια μέσα μου. Και νιώθω τόσο γεμάτη.»

Τα παραπάνω έγραψε η Michelle μία μαμά δύο παιδιών κάτω από μία φωτογραφία της με το νέο μέλος μέσα από το δωμάτιο του τοκετού. Η Michelle μοιράζεται συχνά σκέψεις και εμπειρίες της μέσω Instagram και πολλές μαμάδες ταυτίζονται με τις αναρτήσεις της ακριβώς γιατί είναι ειλικρινείς και αποτυπώνουν την αληθινή πλευρά της μητρότητας.

Κάτω από άλλη φωτογραφία της, αυτή τη φορά τραβηγμένη στο διό της υπνοδωμάτιο, είχε γράψει:

«Θυμάμαι να τραβάω αυτή τη φωτογραφία.

Το δωμάτιό μου ήταν ένα χάος και επί σχεδόν μία ώρα προσπαθούσα να κάνω ένα ντουζ. Το νήπιο παιδί μου ήταν στο κρεβάτι και έπαιζε παιχνίδια στο τάμπλετ, ενώ εγώ προσπαθούσα να θηλάσω το μωρό το οποίο όχι μόνο δεν ήθελε με τίποτα να φάει, αλλά μετά βίας μπορούσα να το ξαπλώσω στο στήθος μου.

Πήρα τη μαμά μου αμέσως μετά και της είπα ότι αισθανόμουν ότι αποτύγχανα γιατί ήταν 11.30 το πρωί κι εγώ τότε μόνο κατέβαινα τις σκάλε για να κάνω πρωινό.

Κάποιες μέρες ξυπνάω νωρίς και καταφέρνω να θηλάσω με επιτυχία το μωρό. Κάνω μπάνιο, φτιάχνω τα μαλλιά μου. Το πρωινό τότε είναι έτοιμο όταν ξυπνάει το νήπιο μικρό μου.

Κάνω πράγματα που έχω σχεδιάσει και βγαίνουμε όλοι μαζί από το σπίτι για λίγη περιπέτεια πριν τον μεσημεριανό ύπνο.

Άλλες μέρες, όπως αυτή, μου παίρνει όλο το πρωινό απλά και μόνο να κατέβω από τα σκαλιά.

Πώς γίνεται τη μία μέρα να νιώθω ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο και την άλλη ότι έχω αποτύχει;

Γίνεται, γιατί αυτό είναι η μητρότητα. Σε οποιοδήποτε και σε κάθε στάδιο.

Δεν μπορούμε πάντα να οργανώσουμε την κάθε μας μέρα, αλλά προσαρμοζόμαστε και τα καταφέρνουμε.

Δύο χρόνια μετά, ακόμα έχω και των δύο ειδών μέρες. Και τις δύο μέρες, κάτω ό,τι πρέπει να κάνω για να φροντίσω των εαυτό μου και τα παιδιά μου.

Και στις εντελώς διαφορετικές αυτές μέρες είμαι μία καλή μαμά.

Και εσύ το ίδιο.»