Μεγάλο μου παιδί, είμαι τόσο περήφανη για σένα

Μεγάλο μου παιδί,

Συχνά δεν αναγνωρίζω όλα όσα κάνεις. Το να είσαι το μεγαλύτερο παιδί συνεπάγεται τόσα πολλά «θα έπρεπε». «Θα έπρεπε» να μοιράζεσαι. «Θα έπρεπε» να βοηθάς τα αδέρφια σου, «θα έπρεπε» πρώτα εσύ να ζητάς συγγνώμη, «θα έπρεπε» πρώτα εσύ να μην είσαι υπερβολικός με τις αντιδράσεις σου, να κάνεις παρέα τα αδέρφια σου, «θα έπρεπε» εσύ να ξέρεις πάντα καλύτερα.

Είσαι μόνο επτά ετών και είχες μία μνημειώδη χρονιά γεμάτη κατακτήσεις. Ξεκίνησες καινούρια τάξη, ανακάλυψες την αγάπη σου για το γράψιμο, το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι καλωσόρισες τη μικρή σου αδερφή.

Πώς μεγάλωσες τόσο γρήγορα; Την κράτησες στην αγκαλιά σου, της ψιθύρισες πόσο πολύ την αγαπάς και την ίδια στιγμή έκλαιγες ζητώντας με, ζητώντας την προσοχή μου καθώς ένιωθες ότι ξεγλιστρούσα.

Πίστευα ότι σε είχαμε προετοιμάσει. Ήσουν εκείνος που κρατήσαμε περισσότερο στην αγκαλιά μας, αυτός στον οποίο τραγουδήσαμε περισσότερο. Εκείνος που κοιμήθηκε στο κρεβάτι μας μέχρι να γίνει ενός έτους. Αυτό που ξάπλωνα δίπλα του σε κάθε υπνάκο.

Για να σε ακούω να κλαις για μένα στην ηλικία των επτά ετών.

Ένιωσα την καρδιά μου να αναποδογυρίζει. Σε τράβηξα προς το μέρος μου και σε έκανα μία μεγάλη αγκαλιά. Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου και συνειδητοποίησα ότι τα πόδια σου δεν κρέμονταν πια πάνω από τα δικά μου αλλά πατούσαν σταθερά στο έδαφος.

Μεγάλο μου παιδί,

Δεν σου δίνω αρκετά εύσημα που κυλιέσαι στο πάτωμα με τις μπουνιές, που δέχεσαι τις μεγάλες μου προσδοκίες, που αναλαμβάνεις περισσότερες ευθύνες, που ξέρεις στα επτά σου ότι μπορούν να συνυπάρξουν τόσα πολλά συναισθήματα και το σε πια πρέπει να εστιάσεις και πια να προσπεράσεις.

Μεγάλο μου παιδί, είμαι τόσο περήφανή για εσένα.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / lorianne___}