Μάνα είναι μόνο μία, μπορεί και δύο, μπορεί και καμία!

Το θέμα μελετά η Ειδική Νομιμοπαρασκευαστική Επιτροπή της Βουλής σε μια κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα με την ανθρωπιστική και προσφυγική κρίση να μην αφήνουν πολλά περιθώρια για πολυτελείς και άχρηστες συζητήσεις για κοινωνικές ακροβασίες και χάϊδεμα των αυτιών των ομοφυλόφιλων ψηφοφόρων.

Αν και θεωρείται δεδομένο ότι μια τέτοια ρύθμιση που περιφρονεί Φύση και Οικογένεια, δεν θα περάσει από τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της αντιπολίτευσης και των όσων τέλος πάντων έχουν ακόμη νου, κρίση και ευαισθησία, στην πραγματικότητα το άνοιγμα της συζήτησης και μόνο βάζει άλλη μια βόμβα στα θεμέλια της Κοινωνίας έτσι όπως υφίσταται από την εποχή της πρώτης οργανωμένης κοινωνίας μέχρι σήμερα.

Με άλλοθι λοιπόν και «φερετζέ» τις όποιες νομοθετικές αλλαγές και παρεμβάσεις χρειάζονται για την εκλογίκευση και απλοποίηση του συστήματος υιοθεσιών, που σήμερα είναι αλήθεια ταλαιπωρεί πολλά ζευγάρια (και παιδάκια που ξεροσταλιάζουν στα ιδρύματα και τα βρεφοκομεία), είναι πιθανόν να στρωθεί το χαλί για τη νομιμοποίηση, τυπική και ηθική, των αιτημάτων δεκάδων, εκατοντάδων μεθαύριο, ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών που επιθυμούν να κατοχυρώσουν περισσότερο και τελικά να «ολοκληρώσουν» τη σχέση τους μέσω ενός παιδιού. Ενώ λοιπόν ακόμη η ελληνική κοινωνία δεν έχει καταφέρει να λύσει δεκάδες νομικά και ηθικά προβλήματα για την υιοθεσία μεταξύ ετεροφυλόφιλων, πρέπει τώρα σώνει και καλά να ανοίξουμε νέο θέμα, για την παιδοθεσία στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Το θέμα ενδεχομένως – ελπίζουμε – να προσκρούσει στην αρνητική ψήφο όσων βουλευτών της συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης έχουν ακόμη σώας τα φρένας αλλά και σε αρκετές ομάδες πολιτών και φυσικά στην Εκκλησία που με μηνύματα κατακλύζουν την ιστοσελίδα του υπουργείου Δικαιοσύνης ενώ ήδη έχουν κατατεθεί οι πρώτες προσφυγές στο ΣτΕ ζητώντας να κριθεί αντισυνταγματικό το σύμφωνο συμβίωσης.

Και οι ψυχίατροι; τι λέει η επιστημονική κοινότητα;
Η ψυχιατρική κοινότητα δεν έχει ακόμη αποδεχθεί το θέμα ούτε έχει δώσει σαφείς απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα όπως «Ποια είναι η κοινωνική και συναισθηματική προσαρμογή ενός παιδιού που μεγαλώνει με ομοφυλόφιλους γονείς;» ή «Ποια θα είναι η ανάπτυξη της ταυτότητας του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού του;» ή αν «τα παιδιά αυτά θα έχουν τυπική ανάπτυξη ή θα παρουσιάζουν χαρακτηριστικές δυσκολίες ή ακόμη και διακριτές δυνατότητες».... Προφανώς περιμένουν τα παραδείγματα, δεν τους αρκεί η επιστημονική τους επάρκεια για να απαντήσουν.

Η «τυφλή» νομική ματιά

Σε υποθέσεις ανάθεσης επιμέλειας τίθεται συχνά το ερώτημα ποιος γονέας είναι κατάλληλος ή «καταλληλότερος» του άλλου για να αναλάβει την επιμέλεια του παιδιού. Οι εξής παράμετροι εξετάζονται: (1) δυνατότητα και ικανότητα του γονέα να καλύψει τις βασικές ανάγκες του παιδιού (φαγητό, ένδυση, στέγη), (2) η ικανότητα του γονέα να προστατεύει το παιδί από σημαντική βλάβη ή κίνδυνο,
(3) η ικανότητα του γονέα να αναγνωρίζει και να ανταποκρίνεται στις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού,
(4) η ικανότητά του να παρέχει ερεθίσματα και εκπαίδευση,
(5) η ικανότητα του γονέα να θέτει κανόνες και όρια στη συμπεριφορά του παιδιού,
(6) να παρέχει σταθερό περιβάλλον που θα διακρίνεται από συνέπεια,
(7) η ικανότητα του γονέα να στηρίζει το παιδί στην αυτονόμηση-ανεξαρτησία, και τέλος
(8) η ψυχική υγεία του γονέα.

Ας αποδεχθούμε ότι υποψήφιοι (ομοφυλόφιλοι) γονείς για υιοθεσία ή αναδοχή μπορεί να πληρούν όλα τα παραπάνω κριτήρια. Πληρούν όμως τα κριτήρια της Φύσης, σέβονται και εφαρμόζουν τις επιταγές της μητρότητας και της πατρότητας;

Δυστυχώς πολλές Επιστημονικές Επαγγελματικές Εταιρείες, όπως π.χ. η Αμερικάνική Ψυχολογική Εταιρεία, η Αμερικάνικη Ακαδημία Ψυχιάτρων Παιδιού και Εφήβου, το Βρετανικό Κολλέγιο Ψυχιάτρων στηρίζουν την υιοθεσία και αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Έτσι δίνουν πάτημα σε κυβερνήσεις και χώρες που συνθέτουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Δανία, η Σουηδία, η Νορβηγία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία και η Ισλανδία να επιτρέπουν την υιοθεσία ανηλίκου από ομόφυλα ζευγάρια.

Τα επιχειρήματα και οι απαντήσεις τους

Ο μύθος: «Καλύτερα με καλούς γονείς ομοφυλόφιλους παρά με μέθυσους ή αδιάφορους ετεροφυλόφιλους»
• Όσοι τάσσονται υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους φέρνουν πάντα ως παράδειγμα κατεστραμμένες οικογένειες ετεροφυλόφιλων (κακός αλκοολικός ή κακοποιητικός πατέρας, ανύπαρκτη μητέρα.). Είναι σαν να παραδέχονται ότι μια "οικογένεια" ομοφυλόφιλων θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με μια κατεστραμμένη οικογένεια ετεροφυλόφιλων. Υποστηρίζουν οι θιασώτες της δυνατότητας υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους ότι ένα παιδί θα ζήσει καλύτερα αν βρίσκεται μαζί με ένα ζευγάρι ψυχικώς υγιών ομοφυλόφιλων που θα το αγαπούν, παρά μ' ένα αρρωστημένο ζευγάρι ετεροφυλόφιλων που θα το μισούν. Μα το θέμα της συζήτησης μας δεν είναι ποια από τις δύο περιπτώσεις είναι προτιμότερη, δηλαδή το να βρίσκεται ένα παιδί με αρρωστημένους γονείς ή το να βρίσκεται ένα παιδί με υγιείς γονείς, αλλά το αν είναι καλύτερο να βρίσκεται ένα παιδί με ετεροφυλόφιλους ή με ομοφυλόφιλους γονείς, που και στις δύο περιπτώσεις θα είναι υγιείς.

Το μεγάλο ψέμα: «Φύση είναι η αγάπη, όχι η μητρότητα»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη και πιο αλαζονική περιφρόνηση της φύσης από αυτήν που παραμερίζει τη μητρότητα και συνακόλουθα την πατρότητα. Αν ο γάμος και η οικογένεια δεν ήταν σημαντικοί θεσμοί για τη φυσική μας εξέλιξη, θα είχαν ατονίσει και εκλείψει ανά τους αιώνες. Η προπαγάνδα που αναπτύσσουν τα ομοφυλοφιλικά λόμπι ότι δήθεν το παιδί χρειάζεται αγάπη (και μόνον), δεν απαντά στο ερώτημα «γιατί – σε αντίθεση με τα ζώα που ούτε κι αυτό ισχύει – ο άνθρωπος χρειάζεται τη μητέρα του και τον πατέρα του μέχρι να μεγαλώσει;».

Ένα παράδειγμα από την πραγματική ζωή

Ίσως είναι πολύ νωρίς να ακούσουμε για τα θύματα των υιοθεσιών του ιδίου φύλου. Στο βιβλίο με τίτλο ”Έξω από Κάτω-Ο αντίκτυπος των ομοφυλόφιλων γονέων”. της Dawn Stefanowicz, της οποίας ο πατέρας ήταν ομοφυλόφιλος, η συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο πατέρας της, ο οποίος πέθανε από AIDS το 1991, «απέτυχε εντελώς στην προστασία και την επιβεβαίωση της τόσο ως άτομο και ως γυναίκα. Αντ ‘αυτού ο πατέρας της, ο οποίος ήταν και ο ίδιος το προϊόν ενός μεθυσμένου βάναυσου πατέρα και ο οποίος κακοποιήθηκε σεξουαλικά και σωματικά πολλές φορές ως παιδί, πέρασε όλη του τη ζωή ψάχνοντας για μια πατρική φιγούρα που θα τον αγαπούσε, θα τον επιβεβαίωνε και θα τον πρόσεχε.

Δηλαδή, λαχταρούσε και επιδίωξε να επιτύχει ανδρική συντροφικότητα και αγάπη μέσα από τον γκέι τρόπο ζωής του για να καλύψει τις δικές του συναισθηματικές ανάγκες. Με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος δεν μπόρεσε να παράσχει την προσοχή και την αγάπη για τη γυναίκα και τα παιδιά του που έμειναν να το αντιμετωπίσουν μόνα τους. Δυστυχώς, η μητέρα της Dawn ήταν ένα αναποτελεσματικό και υποτακτικό πρόσωπο που ήταν συγκλονισμένο με τη δική της ένδεια, και έκανε ελάχιστα για να βοηθήσει τα παιδιά της στην αγωνία τους.

Το δίδαγμα από το βιβλίο είναι ότι η ομοφυλοφιλική απαίτηση για το “δικαίωμα” να υιοθετήσουν παιδιά ή να τα φέρουν στη σχέση ατόμων του ιδίου φύλου με τον τρόπο της ιατρικής τεχνολογίας με βάση ότι είναι δήθεν εξίσου καλοί γονείς όσο και οι ετεροφυλόφιλοι, είναι μια απάτη. Ευάλωτα παιδιά χρειάζονται τόσο έναν πατέρα όσο και μια μητέρα για την αγάπη και την προστασία τους. Δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία κοινωνικού πειραματισμού από ναρκισσιστικά απαιτητικά άτομα που επιδιώκουν τη σεξουαλική ικανοποίηση τους και τις ταυτότητές τους έξω από την παραδοσιακή οικογένεια (Reality Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2009, σελ 10 – ΠΗΓΗ: offtherecord.net). Τα συμπεράσματα δικά σας.