Το δικαίωμα στη ζωή... Από τη Δέσποινα Καμπούρη!

Άνθρωπος: ουσιαστικό.
Δικαίωμα: ουσιαστικό, τα πράγματα που δικαιούσαι.
Ανθρώπινα δικαιώματα: Τα πράγματα που δικαιούσαι επειδή είσαι άνθρωπος.

Της Δέσποινας Καμπούρη

Το έχεις από τη στιγμή που γεννιέσαι. Δε χρειάζεται να είσαι ήρωας, δυνατός ή αδύναμος, έξυπνος ή χαζός, πλούσιος ή φτωχός για να το κατακτήσεις. Γεννιέσαι με αυτό. Αυτό είναι που σε καθιστά ισότιμο με όλους τους ανθρώπους που γεννήθηκαν όπως κι εσύ σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου, το αξίζεις και κανείς δε μπορεί να σου το κλέψει ή να στο στερήσει. Μάθε να το υπερασπίζεσαι μέχρι θανάτου γιατί είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που σου έχει δοθεί ποτέ... Το δικαίωμά σου να ζεις!

Η σκληρή καθημερινότητα, η ρουτίνα, η ανθρώπινη αχαριστία μας κάνει να ξεχνούμε πολλές φορές πόσο τυχεροί είμαστε όλοι εμείς που είμαστε ελεύθεροι να ζούμε όπως θέλουμε, να αποφασίζουμε για τη ζωή μας, να χαράζουμε καινούρια μονοπάτια, δικά μας, ολόδικά μας.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που δεν το επέλεξαν, αλλά νιώθουν ότι το ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή, τους το έχουν χαρίσει, αλλά είναι μισό. Δε μοιάζει με των άλλων. Υστερεί. Άλλοτε σε δύναμη, άλλοτε σε αντοχή, άλλοτε σε πυγμή. Είναι όμως έτσι η κατάσταση στην πραγματικότητα;

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που κατάφεραν να ξεχωρίσουν για το ταλέντο τους, την ομορφιά τους, την εξυπνάδα τους. Είναι όλοι τους αξιοθαύμαστοι. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι όμως που πάλεψαν πραγματικά για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη ζωή και ίσως αυτοί είναι τελικά που θα έπρεπε να θεωρούνται «μαχητές της ζωής».

Πριν από λίγα χρόνια είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά ένα τέτοιο μαχητή. Ο Γιώργος Χρηστάκης περίμενε υπομονετικά καθισμένος πάνω στο αμαξίδιό του πίσω από το πλατό της εκπομπής που παρουσίαζα. Ήταν αθόρυβος, λιγομίλητος και παρατηρητικός. Τον παρατηρούσα και προσπαθούσα να μαντέψω αν θα καταφέρει «να τα πει» -όπως λέμε στην τηλεοπτική διάλεκτο- μπροστά στην κάμερα.

Ήμουν αγχωμένη για το πώς θα χειριστώ το θέμα. Δεν είχε τύχει ποτέ στο παρελθόν να κάνω συνέντευξη από ένα άτομο με κινητικά προβλήματα. Θα μου άφηνε το περιθώριο να ρωτήσω λεπτομέρειες ή θα το θεωρούσε αδιάκριτο; Θα με αντιμετώπιζε καχύποπτα ή θα μου μιλούσε όπως θα μιλούσε σε έναν φίλο του, εκτός τηλεοπτικού αέρα;

Τελικά αποφάσισα να σταθώ στα βασικά. Τον ρώτησα για την ομάδα χορού που εμπνεύστηκε και για τις παραστάσεις του. Δεν κατάφερα να μάθω τίποτα για το παρελθόν του, για τις φοβίες του, για τις πιο σκοτεινές σκέψεις του και για τον καθημερινό του αγώνα πάνω στο αμαξίδιο. Τώρα όμως είμαι αποφασισμένη να το κάνω.

Είναι δυνατός άνθρωπος, αποκλείεται να λυγίσει. Είμαι πεπεισμένη ότι θα μου μιλήσει για τη ζωή του...

Τι λέει ο ίδιος ο Γιώργος Χρηστάκης
«Η αναπηρία δεν είναι ασθένεια ούτε έλλειμμα. Είναι μία συνθήκη μέσα στην οποία κάποιος καλείται να λειτουργήσει. Έτσι λοιπόν ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει τον τρόπο να λειτουργεί, να επικοινωνεί, να συνεργάζεται, να δημιουργεί, να συγκρούεται, να ερωτεύεται, να ζει.

Δεν υπάρχει σύγκριση με το τι συμβαίνει στο άλλο άτομο. Αυτό είναι παγίδα, χάνεται το παιχνίδι. Εγώ 9 μηνών έπαθα πολιομυελίτιδα. Δεν είχα μνήμη από άλλο τρόπο ζωής, αλλά είχα την τύχη να μεγαλώσω με παιδιά που με ξεκλείδωσαν, κατάφερα να συνεργαστώ μαζί τους. Δε μου έλειψε το παιχνίδι, ούτε η επικοινωνία, είχα υπέροχα παιδικά χρόνια.
Δεν έχω ανέβει σε ένα βουνό γιατί πολύ απλά η λογική μου έλεγε ότι δε θα τα καταφέρω. Το σκαρφάλωμα σε ένα βουνό, είναι για μένα σαν την επιθυμία να πετάξω. Είναι φυσικό ότι δεν μπορώ να το κάνω. Έχω συμφιλιωθεί με το σώμα μου και είμαι ανοιχτός. Γι' αυτό με αποδέχτηκαν. Γιατί δεν σκεπάστηκα ποτέ, ήμουν απογυμνωμένος. Αυτός είναι ο πιο εύκολος δρόμος να φτάσεις στην αποδοχή. Όταν είσαι αληθινός, απαλλάσσεσαι από κάθε τέτοιου είδους φοβία. Εγώ συγκέντρωσα το ενδιαφέρον μου σε αυτά που μου αρέσουν. Μέσα από το χορό έμαθα να με αγαπώ.Κανείς δε θα σου χαρίσει τη ζωή σου...

Οι άνθρωποι που βλέπουν μοιρολατρικά την αναπηρία τους, είναι οι άνθρωποι που περιμένουν από τους άλλους να κάνουν κάτι για τη δική τους ζωή. Τίποτα δεν πρόκειται να τους δοθεί από τους άλλους αν αυτοί δεν κατακτήσουν το δικαίωμά τους στη ζωή. Ο κόσμος εκεί έξω δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Πρέπει να βγεις από το σπίτι σου, να αντιμετωπίσεις τα εμπόδια, να φας σφαλιάρες. Οι άνθρωποι με αναπηρία πρέπει να χειραφετηθούν, να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Το οφείλουν στον εαυτό τους».

Η ημέρα παγκόσμιων δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκέμβρη από το 1948. Όραμα των εμπνευστών της, ένας κόσμος με δικαιώματα και ελευθερίες, χωρίς διακρίσεις.

Αποφθέγματα για το δικαίωμα στη ζωή
•«Το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν, δεν ζουν» - Όσκαρ Ουάιλντ
•« Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι σαν τίποτα να μην είναι θαύμα. Ο άλλος είναι σαν όλα να είναι ένα θαύμα.» - Άλμπερτ Αινστάιν
•«Ζούμε μονάχα μία φορά, αλλά αν ζήσουμε σωστά μία είναι αρκετή». - Μέι Γουέστ
•«Η ζωή δεν έχει να κάνει με το να βρεις τον αυτό σου, αλλά έχει να κάνει με το να τον δημιουργήσεις» - Τζώρτζ Μπέρναρντ Σο