Father’s Mayday: «Φεύγοντας μακριά από την Αρυάνα γι’ ακόμη μία φορά…»
Έφτασε λοιπόν η ώρα που πρέπει να φύγω απ' τα πάτρια εδάφη για να φέρω το «μπέικον» στο σπίτι... Άφησα τα γυναικόπαιδα στο σπίτι με βαριά καρδιά, ευτυχώς σε καλά χέρια αφού πεθερά και αδέρφια έσπευσαν να αναπληρώσουν το κενό...
Είκοσι ώρες μου πήρε μονάχα και να 'μαι στην Αυστραλία να ετοιμάζομαι για να διασκεδάσω την ομογένεια και να φιλοξενούμαι σε ένα σπίτι που δεν έχει καλό wi fi, με αποτέλεσμα να έχω κακή σύνδεση skype και να μη μπορώ να τους δω, αλλά μόνο να τους ακούω... Δύσκολη κατάσταση.
Ειδικά όταν καταλαβαίνω ότι η μικρή ακούει τη φωνή μου και την αναγνωρίζει φωνάζοντας «Ντάντα, Ντάντα!». Ναι, αυτός είμαι εγώ! Αλλά μετά όταν καταλάβει ότι η φωτογραφία του προφίλ μου παραμένει ακίνητη, νευριάζει και ζητά τον αντίζηλο... τον Barney, ένα μωβ δεινόσαυρο μαζί με κάτι άλλα έντονα βαμμένα δεινοσαυράκια και βλεφαρίδες της... Κρητιδικής νομίζω περιόδου που ζουν μες το λάπτοπ και της χαρίζουν πολύ γέλιο καθημερινά.
Δεν έχουν περάσει δυο μέρες καλά καλά και έχω αρχίσει να τρελαίνομαι που δεν μπορώ να τις δω, μάνα και κόρη. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν οι παλιότερες εποχές που η βιντεοκλήση ήταν αποκλειστικό προνόμιο του Doctor Spok στο Star Treck και ο μόνος τρόπος να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα ήταν μια φωτογραφία που έσκαγε στο γράμμα και σε έκανε τόσο χαρούμενο... Ελπίζω οι επιστήμονες να περάσουν και στο επόμενο βήμα εμπνευσμένοι απ' το Star Treck φυσικά, τον διακτινισμό.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο δύσκολο είναι για εμάς και τα παιδιά μας να περνάμε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωριστά. Εμείς έχουμε το πλεονέκτημα της συνείδησης του χρόνου και των καταστάσεων που μας αναγκάζουν να το κινούμε. Αλλά αυτά; Ειδικά όταν βρίσκονται σε μια ηλικία που το κενό μπορεί εύκολα να αναπληρωθεί από παιχνίδια, συγγενείς κτλ.. Δεν χρειάζεται να ανατρέξω σε επιστημονικά συγγράμματα και ψυχολογικές έρευνες. Θα σας μιλήσω με το περιστατικό που συνέβη την τελευταία φορά που χωριστήκαμε για αρκετό καιρό με την τότε μικρότερη κατά 6 μήνες κόρη μου...
Βρισκόταν σε ένα μαγαζί με τη μητέρα της για να αγοράσουν πρωινό, όταν στο τέλος της ουράς πρόσεξε κάποιον που ήταν στο ύψος μου, με κοντό μαλλί, παρόμοιο look τελοσπάντων. Έτρεξε πάνω του φωνάζοντας «Ντάντα!» φυσικά και γραπώθηκε όταν προσπάθησε να την μαζέψει πάλι η μάνα της ουρλιάζοντας μες τον κόσμο που κοιτούσε με απορία... Ο κύριος είπε ευγενικά να την αφήσουν και ότι δεν είχε πρόβλημα. Αμέσως η Αρυάνα ηρέμησε!
Όταν το έμαθα πραγματικά τρελάθηκα και συνειδητοποίησα πόσο απαραίτητη είναι τελικά η πατρική φιγούρα. Ορκίστηκα να μην ξαναλείψω από δίπλα της για μεγάλο χρονικό διάστημα... Όρκος που πήρα πίσω λόγω καταστάσεων και συγκυριών που όλοι βιώνουμε στη χώρα..
Υπομονή λοιπόν και όσοι βρίσκεστε μαζί με τα μωρά σας, πάρτε τα αγκαλιά. Και αν βρεθεί και η κόρη μου γαντζωμένη στο παντελόνι σας φωνάζοντας «Ντάντααααα!» μη μου το πείτε! Πονάει...
Καλή σας ημέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
